امر (مفردات‌نهج‌البلاغه)امر (به فتح الف) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای کار، فرمان و دستور می‌باشد که در بیان حضرت علی (علیه‌السلام) فضیلتی از فضایل امام (علیه‌السلام) و واقعی نبودن بیعت زبیر، با این کلمه تبیین شده است. ۱ - مفهومشناسیاَمر به دو معنی می‌آید: ۱ـ کار و چیز، که جمع آن امور است. ۲ـ فرمان و دستور، که جمع آن آوامر است. ۲ - کاربردهاامام در بیان فضیلت خویش فرموده‌اند: «فقمت بالامر حین فشلوا؛ به کار دین قیام کردم آنگاه که آن‌ها سست بودند.» و در رابطه با زبیر که می‌گفت: در دل بیعت نکرده‌ام فرموده: «یزعم انّه قد بایع بیده و لم یبایع بقلبه فقد اقرّ بالبیعة و ادّعی الولیجة فلیات علیها بامر یعرف؛ می‌گوید: با دست بیعت کرده و با قلبش نکرده است، پس به وقوع بیعت اقرار کرده و مدعّی خلاف آن در قلب شده چیز و دلیلی که مقبول باشد برای این ادعّا بیاورد.» همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «لیس علی الامام الّا ما حملّ من امر ربّه؛ نیست بر امام مگر آنچه از فرمان خدایش تحمیل و دستور شده است.» ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امر»، ص۷۳-۷۴. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|